Het wonderlijke land van de Toraja's

Wegens 2 weken volledig gebrek aan internet heeft deze blog een kleine vertraging opgelopen....bij deze alsnog!

Na onze tweedaagse tour door het zuidelijkste puntje van Sulawesi zeggen we op 7 december met plezier Makassar gedag. Het is tijd om de drukte te verlaten en cultuur te snuiven in het alom bekende Tana Toraja in centraal Sulawesi vanwege hun begrafenisrituelen, waar wij al veel verhalen over hebben gehoord. Onze bestemming is Rantepao, en met een taxi vertrekken we vanaf ons hotel naar de "Dana" busterminal. Het was nog een heel gedoe om onze tickets te regelen, want na 6x bellen (je moét namelijk 1 dag van tevoren je stoelen reserveren) was er nog steeds geen enkele Pinda die de telefoon opnam. Gelukkig schoot een medewerker van het hotel te hulp en hij kreeg de reservering voor elkaar (hij had nog iets goed te maken vanwege het wisselen van onze kamer de dag ervoor).

Strooien met nutteloze bonnetjes

Oh wat kan Azië toch lachwekkend zijn. Eerst betalen we 5000 roepia om met de taxi het terrein van de terminal op te mogen rijden. Dan betalen we 2000 per persoon om de terminal in te mogen. Dan geef ik bij het loket onze reservering door en zijn de tickets opeens 150.000 in plaats van 130.000. We besluiten er maar om te lachen (wel in zijn gezicht natuurlijk) en ik betaal. We wachten nog een klein uur totdat de bus vertrekt en kletsen ondertussen met een Nederlands stel dat toevallig dezelfde bus heeft als wij. Zij betaalden 220.000 voor hun ticket dus we lachen nog harder! Verder zien we nog 1 verdwaalde toerist, maar that's it. 

Handig, zo'n piemel!

De bus zit stampvol en er is geen toilet aan boord. Dat had ik al gelezen in recensies op internet. Plus de tip dat je dus maar beter geen water kan drinken tijdens de 8 uur durende rit. Ik maak me er een beetje pissig (haha) om want wie mij een beetje kent...Als je bij mij een bekentenis wil afdwingen, martel me dan door me 8 uur lang niet naar de wc te laten gaan. Maar die recensies bleken over de nachtbus te gaan, en wij zitten in de overdagse variant. We stoppen onderweg 4 of 5 keer. Mick krijgt het natuurlijk voor elkaar om onderweg niet 1x eruit te willen voor een plas, maar opeens na een half uur rijden, moet meneertje toch. Gelukkig zijn we voorbereid met een leeg flesje cola en hij plast keurig het halve flesje vol, terwijl de bus gewoon doorrijdt. Handig ding, zo'n piemel! 

Zwembad dagje

De rit gaat als een zonnetje en we doseren de iPad-tijden op vernuftige wijze. Resultaat: én een blij kind, én geen kots. Applaus voor ons! Het is inmiddels pikkedonker als we arriveren in Rantepao. Weer zo'n stinkstadje. We ronselen ter plekke vervoer. Voor de komende twee nachten staat er een gespreid bedje voor ons klaar in het Toraja Heritage Hotel, met kamers die eruit zien zoals de tradintionele rijsthuizen, en een zwembad om 'u' tegen te zeggen. Bij aankomst blijkt het hotel ook echt te gek! Uitgestorven, dat wel. Uiteindelijk blijven we vier nachten. De eerste dag is "pool day" voor Mick. Toevallig is het zondag, dus het zwembad zit vol met lokale kinderen die voor een klein bedrag in het zwembad mogen. Het is één groot feest voor Mick. Twee uur laten vallen de ogen uit onze kop als meneertje zonder enig overleg gewoon zó van de brug afspringt die over het zwembad loopt. De locals geloven het nog minder dan wij. Zodra ze zien dat wij niet ontploffen maar het juist ontzettend cool vinden (mét winnie de pooh vlindertjes hè) breekt er een applaus los in het hele zwembad. 

Plensbuien

Het klimaat in Rantepao is beduidend anders. We zitten hoog, en nu snappen we ook dat hier nog geen vliegveld is, en elke toerist gedoemd is om minimaal 8 uur in een kronkelende bus te zitten. 's Avonds komt voor het eerst sinds de vliegrit mijn fleesjack weer uit de backpack. Iedere middag valt er een enorme plensbui, en eentje daarvan krijgt Poet op zijn dak terwijl hij boodschapjes doet en op zoek is naar een tourist office. Terwijl ik dit verhaal zit te tikken, droog op ons overdekte balkon in het hotel, komt hij als een verzopen kat terug, zonder een gids gevonden te hebben, maar wel mét koude Bintangs! Uiteindelijk vind ik de volgende ochtend doodsimpel online een naam plus telefoonnummer van een lokale gids die 'highly reccommended' wordt op Tripadvisor. Ik app haar, en 2 uur later staat ze klaar bij het hotel om ons Toraja te laten zien. I love this!!

Rotsgraven, tau tau poppen en buffels

Mijn blogs zijn al lang genoeg, dus het voert te ver om hier het geloof en de tradities van de Toraja's uit te leggen. Maar het komt erop neer dat we 2 dagen op pad zijn geweest met een superleuke gids (Ritha Coritha, nee geintje, maar ze heet wel echt Ritha) en veel geleerd en gezien hebben over hun geloof in het na-aardse leven. Eén bijzonder voorbeeld is, dat de doden soms tot wel 5 jaar bewaard worden in het huis van hun familie voordat de daadwerkelijke begrafenis plaatsvindt (lees: er voldoende varkens en buffels bij elkaar gespaard zijn om geslacht te worden tijdens de 5-daagse ceremonie). Ligt er een overledene bij je thuis? Dan zet je een stok met wit vlaggetje voor je huis, zodat anderen hun respect kunnen tonen bij het passeren van je huis. We hebben vele witte vlaggetjes gezien.

Echt bizar!

In zuidelijk Toraja is het dan ook nog eens de gewoonte dat de overledene niet alleen in een rots wordt begraven (nog een reden waarom de begrafenis even op zich laat wachten: de rotsen worden met het handje uitgehakt). Ander bijzonder feit is, dat er een (bijna) lifesize pop naast wordt gezet als evenbeeld van de overledene. Dus zie je rotswanden vol met poppen staan, en daaromheen overal luiken in de rotsen waar de mensen dus in liggen. Echt bizar.... Blijkbaar zeggen we dit zó vaak, dat Mick in de weken erna tijdens onze reis minstens 1 keer per dag een 'echt bizar!' eruit gooit. 

Doorbuffelen

Als toerist mag je ook een (deel van) de begrafenis ceremonie bijwonen. Sterker nog, lokaal wordt dit gezien als een eer. Want hoe meer aanwezigen, hoe meer status dit geeft aan de overledene. Ook al heb je meneer of mevrouw, noch diens familie, nooit in je leven ontmoet. Wij besluiten dit aan ons voorbij te laten gaan. Voorbeeldje: op dag 3 worden tientallen dieren ter plekke geslacht en dit leek ons pedagogisch iets minder handig. Wel bezoeken we met Mick de lokale buffelmarkt, waar de (in blakende gezondheid verkerende!) dieren opgepoetst worden om te worden verkocht. De duurste variant is de albino buffel met blauwe ogen. Daar wordt ongeveer 20.000 euro voor neergeteld. En op een beetje begrafenis moeten toch wel 24 buffels het loodje leggen. Ja mensen, dat zijn heule dure lappies vlees!! De Toraja begrafenissen kosten dus minstens het twintigvoudige van een begrafenis van tante Fien uit Valkenburg...

Boze reus

Los van al dit culturele erfgoed bezit de Toraja vallei nog een andere schat: fantastische rijstvelden. Dorpen zoals Batutumonga liggen (uit mijn hoofd) op 1700 meter hoogte, en als je daar boven staat heb je een weergaloos uitzicht op het dal. Een grote boze reus lijkt hier en daar wat grote rotsblokken over de velden te hebben uitgestrooid, terwijl trede voor trede de rijstvelden langzaam afdalen tot aan het laagste punt in Rantepao. Machtig mooi!

Beste vrienden

Wat ook ons geluk is, is dat onze gids Ritha een leuke chauffeur heeft meegebracht die voor het gemak ook weer Arie heet. Top! Hij vormt zo'n aantrekkingskracht op Mick - en andersom - dat Mick al snel niet meer met ons mee wil bij het bezoeken van hotspots, maar lekker bij de auto blijft samen met Arie. Dus Arie krijgt een fooi na afloop van onze twee dagen touren! Via Ritha (die uiteraard een "friend" heeft die ons de volgende dag kan vervoeren naar Noord Sulawesi) plannen we het vervolg van onze trip. Na de intensieve eerste 14 dagen kijken we uit naar de volgende fase van onze reis: relaxen op een paar wonderschone bounty eilanden, genaamd de Togians!!