Zo Mak as een lammetje (Makassar)

Chilling

We zijn er. Chillend aan de rand van een (te sjiek) zwembad zit ik dit verhaal te tikken, terwijl de ‘P’ en de ‘M’ uit ‘PEM’ in Pindaland liggen te dobberen op een rubberen band. Met het vooraf boeken van een hotel met zwembad verdien ik moederschap bonuspunten. En ook echtgenote bonuspunten geloof ik! Na de reis Schiphol (check in: Zaterdag 2-12 om 13:45u) —> Jakarta —> Makassar (check out: Zondag 3-12 om 10:30u NL tijd) zijn we alledrie zo mak als een lammetje. Gelukkig zit het tijdverschil in Azië mee, want als we inchecken in het Aryaduta Hotel is het lokaal 19u. Dus we kunnen een paar uurtjes ‘smokkelen’ en een soort van op tijd ons eerste Indonesisiche bed in. Poet en ik zingen het uit tot een uur of 1 s nachts, oftewel 18u NL tijd.

Onze Justin Bieber 

Maar niet voordat we eerst een verkenningsrondje hebben gedaan rondom ons hotel. Er is een pasar malam (later kom ik erachter dat we op de populaire promenade Pantai Losari lopen) en het is bomvol met mensen. Het is hier laagseizoen (de regentijd staat hier trappelend voor de deur) en dus geen blanke te bekennen. We herinneren ons wel de ‘reuring’ die we meemaakten bij bijvoorbeeld de Borobudur op Java in 2011. Toen waren het de 1,91 lange Poet en de blonde lokken van Monique die toen bij ons was, die alle camera’s van locals deden flitsen. Ook werden we aangeraakt alsof we Buddah himself waren. Maar deze avond in Makassar was van een andere orde: nu was het onze 3-jarige blondgelokte peuter (a.k.a. Justin Bieber) die de show stal. En hij vond er zelf niks aan hahaha. Na 2 foto’s en nog meer aaien over zijn blonde bol begon hij ontsnappingspogingen te ondernemen en te roepen “Neeeeee geen foto!!”. Weinig mensen spreken hier trouwens Engels. De naam Mick kennen ze niet. Mick Jagger? Ook nooit van gehoord. Tja dus als je dan belaagd wordt door enthousiaste Pinda’s dan kruip je op de nek van je 1,91 lange vader. Een veiliger plekkie bestaat er dan niet. 

Lang leve Melatonine

Hoewel wij gesloopt waren na bijna 22 uur onderweg, krijgt die kleine (hoe kan het ook anders) een Energy Kick bij het avondeten. Rennend, springend de hele toko door. Zijn blosjes transformeren in knalrode konen. Onze gastvrouw ligt in een deuk en wijst ernaar. Dat we in NL een degelijk rioleringsysteem hebben, en hier in Pindaland niet, daar komt meneertje ook snel achter. Hij verdwijnt achter een muurtje en we horen ‘Oh oh’. Zijn gloednieuwe slippers onder de bende. Dus daar zit ik, knielend met een paar cheap-ass servetjes de boel schoon te maken (soort van). De bagger en plukken haar komen overal vandaan. Fijn ook dat die dingen klittenband hebben. Toch maar ff mijn handen wassen daarna. Eenmaal terug in het hotel is het nog steeds Stuiter de Stuiter. “Oh wacht ik had van die slaapsappies gescoord bij de apotheek. Ik denk dat we die maar eens gaan uittesten....” Een half uur later slaapt meneer, in 1 ruk tot 12 uur de volgende middag. Topspul. Poet en Ezzz kunnen dus nog een uurtje de hotelbar in. Hoppa!

Makassar

1,8 miljoen inwoners....we merken er niet veel van. Het verkeer is druk (tja, Pindaland....) maar wel relaxed. We kunnen gewoon zigzaggend de straat oversteken. Zebrapaden, wat zijn dat? En de prijzen zijn zo laag....ons vijf sterren hotel kost 47 euro per nacht. Ik schrik steeds van alle vragen die ik van de staff krijg. Van al die service. Het is een simpele reminder: hoe rijk wij zijn, in vele opzichten. Straks gaan we het havengebied even verkennen, en het beruchte Fort Rotterdam. Een stukje VOC-geschiedenis waar je als Belanda toch geweest moet zijn. De mensen hier zijn vriendelijk en vrolijk, ja in dit land zouden we het best een maandje of twee kunnen volhouden!! Weet je wat: laten we dat doen. Tot 4 februari hebben wij geen zorgen, behalve de vraag: “Waar zullen we morgen eens naar toe gaan”.