Lumberjack heroes

We wisten dat het een lange rit ging worden. Dinsdagochtend (12-12) rond 10 uur checken we uit bij ons hotel in Rantepao om de lange doortocht te maken over de Trans Sulawesi Highway. De enige route die het centrale deel verbindt met het noorden. WAT een tocht, wat een tocht! 

Private car
Het reizen van plek naar plek op dit mega grote eiland is geen favoriete bezigheid voor Mick. Dus we trekken de portemonnee en regelen in Rantepao een private car. Dat scheelt ons 2x overstappen en ander gedoe. We twijfelen wel, want dit betekent in één ruk 17 uur in een auto. Inclusief slapen dus. Ik vraag om een 8 persoons wagen, zodat Mick op de achterste bank kan slapen, en Poet en ik op de bank daarvoor. De stoelen kunnen ook ver naar achteren, dus eigenlijk zijn we best blij. So far so good.

Kotsend de bergen door
De driver, Petrus (spreek uit: Pètroes) blijkt zijn 18-jarige dochter Egga als mede chauffeur bij zich te hebben. Ze doet het gelukkig goed....Ze rijdt voorzichtig (zoals ik waarschijnlijk zelf ook zou rijden in het verkeer hier.) Want dit is af en toe bizar. Het links rijden is al een ding, maar het inhalen op die smalle bergweggetjes.... hahahaa. Jezus. Ondanks haar rustige rijstijl en ondanks het wagenziek pilletje gaat het na 2 uur rijden toch even mis. Vlak voor Palopo komt Mick's ontbijt naar buiten. Knal roze, ja de watermeloen was lekker! Sneu voor hem, maar hij knapt in een paar minuten zichtbaar op en heeft weer praatjes voor tien. We maken een noodstop bij een privé huis pal langs de bergweg, want we zitten alledrie onder de roze drap. In hun wasruimte buiten naast het huis kunnen we de boel even afspoelen. De rest van de rit zal er een subtiel kotsluchtje in de auto hangen.

Gigantisch uitzicht
Na nog een flink stuk rijden passeren we Wotu, richting Pendolo. Dit landschap is zo indrukwekkend mooi. Ik ben er stil van. Omgeven door palmbomen, tropisch fruit aan alle kanten, hebben we het gevoel alsof we dwars door de rimboe rijden. We klimmen, we klimmen, en we klimmen nog verder. Mick krijgt een verbod op spelletjes spelen op de iPad, want we willen niet nog een roze golf in de auto. Dan komen we op een uitkijkpunt terwijl de zon ondergaat. Dit is één van de mooiste zonsondergangen die ik ooit in mijn leven heb gezien. We zijn zo hoog, dat we de zee (de golf van Tomini) met het "vasteland" van Noord Sulawesi erachter, kunnen zien liggen. Een half uur lang zeg ik alleen maar 'wow'. De locals kijken me aan waar ik me zo druk over maak. Zij hebben een schotel van 2 meter doorsnee deels voor het uitzicht gezet. Tja je moet toch tv kunnen ontvangen! Wow....wat een plek.

We rijden nog een uur of 2 door, het is inmiddels 20u geweest en Mick ligt te pitten in de auto. Wij eten ergens in een warung en gaan dan de nacht in. We hebben er wel een soort zin in: de rest van de rit een beetje tukken, en de volgende ochtend om 8 uur stappen we uit in Ampana. Daar wacht een speed boat (ja die hebben ze sinds een paar maanden!) op ons, en dan is het nog maar een klein uurtje varen voordat we voet zetten op de mooie Togian Islands!!

Toch niet....

Om iets voor 00:00 slaat het zogenaamde noodlot toe. Ik lig al te tukken maar de auto staat stil en de portieren gaan open. Ik hoor de driver zeggen: "landslide." Uh wat is dat precies? Ik ben een beetje slaperig.... Al snel wordt duidelijk dat we hier voorlopig nog niet weg zijn. De bergwand pal naast de weg brokkelt af, en we moeten de auto achter een grote bus zetten voor de veilgheid. Oh, een aardverschuiving. OK nu ben ik wakker. 

Vijf bomen over de weg
De volgende ochtend om half 6 staan we nog steeds op dezelfde plek. Met een lange, lange sliert auto's, vrachtwagens en scooters achter ons. Het wordt licht en dus schudt Mick de boel wakker. We gaan naar buiten, eerst een plasje doen in de bosjes (die pinda's zullen mijn witte kont nog lang herinneren). Dan doen we een loopje naar de Crime Scene. Ongelooflijk. Zo ziet een aardverschuiving er dus uit. Er liggen 5 bomen inclusief wortelpartij en een berg puin over de weg geschoven. 300 meter voor onze auto. Er kan zelfs geen scooter meer langs, want direct naast de weg is een afgrond. Gelukkig zijn er geen voertuigen bij betrokken. 

Versere kip bestaat er niet!
We vragen ons af hoe dit soort dingen gaan in Pindaland. Wie gaat dit nu opruimen? Wel is er inmiddels politie. Achter ons wordt even later letterlijk "de tijd gedood". In de vroege ochtend is er een lokaal busje met 6 lagen kippen achter ons aangesloten. Levende kippen. Maar de zon begint al aardig te branden en die kippen trekken het niet lang meer. Dus de kippenpinda gaat ter plekke de locals af of er toevallig interesse is in een zak verse kip. Blijkbaar vindt hij klanten. En haalt hij met een kapmes op handformaat pal achter ons de nek van de kippen door, propt ze in een zak die langzaam rood kleurt terwijl hij ermee naar zijn klantjes loopt. Mick zit vijf meter er vandaan druk met zijn kersverse oranje kraanwagentje te spelen en heeft niks in de gaten, behalve dat die kippen zo raar liggen te stuiteren terwijl hun nekken leeglopen hahaaha!

"De rit naar Ampana heeft 10 uur vertraging..."
Dan, nog een uurtje later gebeurt het: 2 stoere mannen komen voorbij op een scootertje met een kettingzaag. Hahaahha. Ze gaan de 5 bomen te lijf. Pas om een uur of 9 komt er groot materieel om de weg echt vrij te maken. En hoera: het is ff na 10u als de weg wordt vrijgegeven. Dus tel ff na.... We hebben ruim 10 uur stilgestaan. Gelukkig duurt onze rit nog maar 7 uur. We zijn er bijna!! Dan komen de 2 Lumberjack Heroes voorbij met een kartonnen doos en vragen iedereen om een fooitje voor hun heldendaad. Met dank doen ook wij een donatie. Who needs Rijkswaterstaat! Om 17:30 komen we aan in Ampana en checken uitgeblust in in een shabby hotel. Morgenochtend zitten we alsnog op de boot naar de Togians!