Togian Poetry

In jouw wereld lijkt tijd niet alleen stil te staan, maar geheel niet te tellen.

Je schenkt mij de vuurrode zon die sissend in een turquoize oase verdwijnt.

40 kilometer van de evenaar; veel verder nog van de vertrouwde wereld van electriciteit, warm water en wegennet.

Je bent een gepassioneerde nacht die eeuwig duurt.

Met diepe, wonderschone onderwatergeheimen die je welwillig laat zien aan hen die de sprong in het diepe wagen.

Bij jou zijn dompelt me onder in rust en kalmte, in “zen” zonder meditatie. 

Dobberend op jouw golven in traditionele boten breng je mij in balans.

Ontmoetingen met nationaliteiten en culturen wereldwijd schenk je mij.

Diepgaande gesprekken over geloof, ontworteling en mensheid.

Flora en fauna die verder gaan dan mijn rijke fantasie.

Etend uit je schoot, één met de kosmos.

Ik vroeg een paar dagen, je gaf me twee weken.

Omdat ik niet eerder afscheid van je nemen kon.

De overtocht

Op 15 december wachten we in een snikhete, piepkleine haven op de speedboat richting “Poki Poki” (wat letterlijk courgette betekent) op de Togian Islands. Na de 26 uur durende tocht - inclusief landslide - vanaf Rantepao snakken we naar frisse wind, ontspanning en een vaste stek voor een dag of vier. In de haven wachten ons een paar verrassingen. Allereerst heeft de overheid sinds kort bedacht dat alle bezoekers van de eilanden een “fee” betalen van 150.000 Rp p.p. Dus of we even willen betalen. In ruil krijgen we een flutpapiertje waar geen mens ooit nog naar zal vragen. Verrassing 2: de boot gaat niet. De golven zijn te groot. Kut. Niet weer vertraging he.... We druipen af naar het nabijgelegen “Nebula Cottages” in afwachting van de middagboot. Uiteindelijk zullen we pas de volgende dag naar de eilanden oversteken.

Meevaller

Nebula is een welverdiende meevaller. Leuke bungalow, slechts 1 kakkerlak, en personeel dat Engels spreekt en zijn best doet om het ons naar de zin te maken. Zo klimt één van hen in een palmboom om ter plekke een kokosnoot klaar te maken voor Mick. Ook wij krijgen er eentje (zie filmpje). De douche is warm en de Bintangs zijn koud. Geweldig!

Stuiterend het water over

De speedboat is een spektakel. De naweeën van de storm van gister zorgen voor een stuiterende boot (Mick: “Whoooooooow!!!”) en uitvallende motoren. Iets met de koeling. Nog niet eens op eenderde van de rit keert de boot om. We gaan terug naar Ampana. Als een godswonder krijgt iemand toch weer de motoren aan de praat. Yes! Het zit toch nog mee. Een uurtje later staan we op de steiger bij ‘Bomba Divers’. Daar komt een bootje van Poki Poki ons ophalen. Alles, alles op de Togians gebeurt per boot. Op sommige eilanden zijn wel wandelpaden, maar die doen niets onder voor een jungletrek. Ons gehele verblijf op de Togians zullen we niks gemotoriseerds horen, behalve de bootjes en de generatoren waar de resorts een paar uurtjes per dag hun stroom van trekken.

De tuin van vroeger

Poki Poki is een klein paradijsje met 8 eenvoudige, gezellige bungalows. Een bed, een klamboe, een wc en een kraantje op kniehoogte. En een grote ton met water om jezelf (en de wc) mee te spoelen. Het doet me denken aan de tuin van vroeger. De Westerse eigenaren van het resort zijn een week weg. En dus hebben we alleen het lokale personeel om ons heen. Dat maakt het alleen maar leuker. We ontmoeten allerlei andere toeristen, hoewel het in deze periode van het jaar rustig is. Uit Polen, Duitsland en Denemarken. De nationaliteiten en ontmoetingen zullen de komende dagen alleen maar toenemen.

Verse vis

Op de Togians werken ze met een ‘all-inclusive’ opzet. 3 maaltijden per dag zitten bij de prijs inbegrepen. Elke dag staat er verse vis op het menu. Heeeeul vers! Zo zien we rond 17 uur een vis schoongemaakt worden op de steiger, die om 19 uur op ons bord ligt. Nou ja, niet op Poets bord natuurlijk, want die eet nog steeds geen vis. Mick aan het eten krijgen is hier wel een uitdaging. 2 keer per dag rijst is gewoon niet zijn ding, en we snappen dat ook wel. Maar met een hoop geduld en soms chantage (“Als je niet eet, mag je vanavond geen spelletjes doen!”) krijgen we hem toch redelijk aan het eten. De ontbijtjes bestaan uit pannenkoeken of ei. Daar maak je mij dus weer niet echt blij mee...maar ook ik schuif het netjes iedere dag naar binnen. Verder is het eten dus super lekker, vers en gezond. 

Max 3 Bintangs per dag!

We zitten op een budget, omdat we “maar” 5 miljoen cash bij ons hebben. Omgerekend zo’n 325 euro. Pinnen kan hier niet...Met creditcard betalen ook niet...Dus na een dag of 3 besluiten we dat Poet een oversteekje doet terug naar Ampana om geld bij te halen. Want we gaan het nog wel even uithouden op de Togians! Ook kampt Poet nog steeds met een beginnende oorontsteking en - op zijn Hollands gezegd - gewoon een kop vol met snot. Dus hij gaat langs een apotheek met een dokter om wat antibiotica te scoren. Want in deze toestand kan hij ook niet duiken. En dat is één van de redenen waarom we hier zijn!

Smachtend wachtend op mijn man

Hij keert nog dezelfde dag terug (want ja: dat moet je dus maar afwachten met die boten en golven hier....) met medicijnen en nog 8 miljoen. Zo.....nu eerst een Bintang! Nu weet ik dus hoe die vrouwen zich voelen nadat hun man weken op missie is geweest zonder enig contact. Leeft ie nog....of krijg ik een opgevouwen vlag in mijn handen? Want ja....zelfs bellen kan niet op de Togians. Ik vond het serieus spannend dat we elkaar totaal niet konden bereiken. Ook niet als er iets mis zou gaan en hij die avond dus niet op de Togians terug zou zijn. 

Elke dag zwemmen

Mick vermaakt zich ondertussen redelijk met een Duitse leeftijdgenoot, die zo hard ‘Neiiiiin’ kan schreeuwen dat het hele eiland trilt. Opeens wordt Mick in onze ogen een goedluisterend braaf jongetje (haha). Ook zwemmen we hier minimaal een uur per dag. Wat een heerlijk water!! Er is een lange steiger, waar Mick gewoon vanaf springt met zijn vlindertjes om. Het zoute water is wel even wennen....bijkomend  voordeel is dat we hem sindsdien nooit meer hebben horen piepen over shampoo die in zijn ogen prikt. Onze lokale host ‘Nyne’ graaft krabbetjes op voor de kleine jongens, en laat ze de ‘lopende schelpjes’ zien waar kleine krabjes in huizen. Ze vinden het helemaal de bom en gaan elke dag weer op zoek naar schelpjes.

En weer een bootje

Na 6 prachtige zonsondergangen vanaf de ‘jetty’ is het tijd om naar een volgend eiland te hoppen. We kiezen voor Malenge, dat 2 uur varen verderop ligt. Gelukkig is de zee voldoende rustig en komen we - via twee verschillende bootjes - ongeschonden aan. Wat een prachtige tocht! We passeren vissersdorpjes en een 500 meter lange houten brug op palen. Sowieso...zet mij in een bootje....en ik ben zo blij als een kind. En Mick, die doet lekker zijn middagdutje, schuddend op de golven.

Malenge

Het resort Malenge Indah valt tegen. We zijn de enige gasten, het personeel spreekt geen Engels en het eten is niet best. En er is echt niks voor Mick. Als ik vraag om een sapje of chocomel, komen ze aan met een blikje ‘susu’, een soort stroperige suikermelk. Poet komt op het idee om het te mengen met heet water en zo brouwen we een soort warme melk met suiker. Maar het ergste is (ja ja, verwende toeristen) dat ze geen gekoelde drankjes hebben en dus ook de Bintangs zijn pislauw. We vertrekken de volgende dag naar het eiland Kaididiri. 

Kaididiri

Harmony Bay is opnieuw een paradijsje. Hier is de sunset echt fantastisch! Hier snappen ze wat gastvrijheid en respect voor de natuur is. De eigenaren zijn Kroatisch en Sloveens. Het personeel is super leuk, het eten lekker en we ontmoeten weer nieuwe mensen. Bovendien is hier Aril...een 9-jarig jongetje (al dachten wij dat ie 6 was...) die beste vrienden wordt met Mick. Hij is het zoontje van de kokkin. Ze spelen uren samen, zonder elkaar ook maar 1 woord te kunnen verstaan. De foto’s spreken voor zich :-)

Duiken....at last!

Ook gaan we voor het eerst duiken! Poet waagt het erop, na het afronden van zijn 3-dagen kuur (wat natuurlijk helemaal niet klopt....) en een lokaal gebrouwen middeltje van de duikinstructeur dat hij rechtstreeks in zijn oor druppelt: vinegar & alcohol. Het lijkt zowaar te helpen, en de waterdruk doet de rest: na de 1e duik komt de snot en bloed er letterlijk aan alle kanten uit, en het lijkt zowaar beter te gaan daarna. We doen nog een duik, na 2,5 jaar niet duiken een flinke ‘drift dive’, dus onze skills worden op de proef gesteld. Het is erg mooi, met vele vele vissoorten, maar veel koraal is gehavend door de opwarming van de zee (kleurverlies) of weggebombardeerd door vissers. Sommige vissers schijnen zelfs het gif cyanide te gebruiken!! Onze duikgids Ali (geboren en getogen op de Togians) maakt zich hier enorm kwaad om. Locals met belangen die lijnrecht tegenover elkaar staan. De eeuwige struggle in dit land, en een overheid die onvoldoende ingrijpt en investeert.

Kerst

We vieren kerst bij Harmony Bay; ze maken er een feestje van, met een kampvuur aangestookt met diesel, en een fles goede rum die ‘on the house’ rond gaat onder de 6 gasten. Ook organiseren ze een filmavond. Op de 29e vertrekken we via de haven van Wakai met een megagrote nightferry naar Gorontalo, Noord Sulawesi. Er staat ons weer een waar avontuur te wachten, waar ik jullie in een volgend blog graag over vertel. 

Goodbye Togians, we love you!