Vijf kwartier in een uur

 Vijf kwartier in een uur. Ja, dat kunnen wij. Lullen, maar ook reizen. Als ik terugblik op de afgelopen dagen dan zijn we op hoopies plekken geweest. Met terugwerkende kracht neem ik jullie weer een stukje mee op onze reis!

Pelabuhan Paotere
Afgelopen dinsdag (5 december) deden we een tripje met de bedjak door Makassar. We bezochten Fort Rotterdam (weinig aan), en de stoffige, schilderachtige oude haven Pelabuhan Paotere, met houten schepen met de typerende lange puntneuzen. Tijdens ons bezoek wordt een lading van zo’n 200 zakken cement vanaf een vrachtwagen zo - hup - op het schoudertje, door heen en weer lopende havenwerkers op een boot overgeladen. In NL mogen cementzakken maximaal 25 kilo wegen, hier wegen ze 50. Bizar!

Daar gaan we weer....
We doen een colaatje bij een van de toko’s en hetzelfde tafereel ontvouwt zich weer rondom Mick. Eerst 1 pinda, dan 4, en tenslotte 12 dartelen om hem heen als bijen om een bloem. Eerst wordt hier en daar stiekem een fotootje gemaakt. Dan gaat de rem er weer volledig af en wordt het ene statieportret na het andere geschoten. We worden het een beetje zat. Beleefd lachen we, maar ondertussen zeggen Poet en ik tegen elkaar: hier gaan we mee kappen. NEE zeggen is ook een optie. Mick a.k.a. Justin Bieber vindt het zelf ook gewoon niet leuk.

You look for guide? I give you very good price!
Het tweede herkenbare tafereel dat zich afspeelt is de bedjak chauffeur die ons allerlei diensten aanbiedt. Maar....deze is niet al te opdringerig, spreekt redelijk goed Engels en is een echte Zuid Sulawees. Ook heet hij Arie en dat verdient bonuspunten. Niet geheel toevallig hebben wij morgen een driver (en een auto) nodig. Want we willen naar Bira. 

Twee dagen op pad met Arie de gids
De deal is snel gesloten. De volgende dag pikt Arie ons op bij ons hotel, en we gaan 2 dagen op pad om Zuid Sulawesi te ontdekken. Zo’n 5 uur reistijd per dag. Dachten we toen. Maar het werd iets langer haha. De route die we volgen gaat via het voormalige Gowa (Google momentje? Ja, dat hadden wij ook...) richting Bantaeng - de geboorteplek van onze gids - om aan het einde van de eerste dag te stoppen en overnachten aan het prachtige witte bounty strand van Bira. De tweede dag gaan we terug westwaarts, via het op 850 meter hoogte gelegen “city of flowers” Malino, en eindigend in Makassar.

Apparalang: waar je van de aarde afvalt
Het hoogtepunt van de eerste dag is een tussenstop bij Apparalang, op steenworp afstand van Bira. Volgens de gids “staat dit nergens in de reisgidsen” bla bla bla. Het is op dat moment al een uur of 4 ‘s middags, we hebben er net een ongepland bezoekje aan de tante en zeker 24 andere familieleden van Arie op zitten (hij keek ons met zulke Droopy ogen aan...we konden geen nee zeggen). Dus het woord ‘Bira’ doet ons inmiddels in 2 opzichten watertanden. Dus zie je het voor je: op een onbenullige kruising slaan wij linksaf terwijl een bordje ‘Bira’ rechtdoor wijst. Als een giraf draaien onze nekken naar dat bordje. Hmmm. Nou ja ok “ live in the moment” heet dat toch?

 
Road to nowhere
Dus we houden ons bek en laten ons meevoeren, over een slingerpaadje amper breed genoeg voor 2 auto’s. Na een kilometer houdt ook nog eens het asfalt op, terwijl we (met Mick inmiddels slapend op mijn schoot) als een millshake door elkaar worden geschud. Mick tukt bizar genoeg gewoon door: de genen van zijn vader hè. Ook zal hij nog onder de indruk zijn geweest van de 80 kippen, 6 vechthanen en andere modderige bijzonderheden van het familiebezoekje in Bantaeng....

It’s the end of the world as you know it
Maar DAN: we bereiken een aftandse parkeerplaats (natuurlijk komt er opeens een pinda uit de bosjes springen om 5000 roepia parkeergeld te vragen, waar komen ze toch steeds vandaan, die sluipschutters), we lopen 5 minuten een bospaadje af en dan staan we er: aan het einde van de wereld! Of het begin van het paradijs. Noem het wat je wilt. WAT een plek. We staan op een klif, zo’n 30 meter boven de turquoize blauwe Flores zee. De gids begint te stralen en zegt: You see! I tell you, I tell you!”. Het doet ons denken aan het uitzicht bij Kaap de Goede Hoop, en aan de wandeling die we vorig jaar maakten in Cinque Terre. Als ik op zo’n plek sta en naar de horizon kijk, denk ik altijd heel dom en verwonderd: “Oja, de wereld is echt rond!!” 

Mick mag geen 15 meter sprong maken en vindt dat stom
We dalen een stijle trap af. Ik moet Mick tillen want die slaapt nog half, maar hij moet en zal mee naar dat onderliggende plateau. Daar met knikkende knietjes aangekomen zien we alleen een klein groepje lokale jongens, die net hebben gezwommen. Poet en ik kijken elkaar aan: “Wij gaan dus ook springen he. Ja wij gaan ook springen.” Zuid Sulawesi is flink islamitisch, dus ik besluit alleen mijn lange broek uit te doen en 1 minuut later spring ik met kleren en al de zee in. Meteen daarna volgt Poet. De gids springt niet en noemt zichzelf een mietje (vinden wij ook, zelfs Mick wil springen en is in tranen als hij niet mag hahaha! Tja wat wil je met bungee en parachutespringende ouders.)

Bira at last!
Shit, dan dus nog door naar Bira. Nog half doorweekt stappen we in de auto en draaien iets voor 18 uur het terrein op van een goedkope bungalow toko. AAN het beroemde Bira strand!! We betalen teveel (Arie zorgt er slinks voor dat wij ook voor de huur van zijn bungalow opdraaien, maar het kan ons niet schelen want we zijn bij elkaar 25 euro kwijt). We gooien onze tassen in de krakende bungalow en kunnen nog net Mick’s vlindertjes en zwembroek aan doen (zo blij als een kind is ie) voordat het te donker wordt om te zwemmen. We slapen Pinda-stijl met z’n drietjes in 1 bed die avond, omdat we maar 1 klamboe bij ons hebben (echt, why???). Het stikt er van de muggen en bovendien is de extra matras die op de grond ligt, geplastificeerd en er zit een soort van houten balk in...kortom laat maar!).

Boten bouwen met een kettingzaag
De volgende ochtend is het eb, dus zwemmen is niet zo aantrekkelijk. We lopen naar een traditionele scheepbouwplaats verderop langs het strand, waar ze nog hard core met kettingzagen balken staan te zagen uit boomstammen... Helmen, werkbanken, veiligheidsschoenen zijn nergens te bekennen. En planningen of processen (zoals wij dat zo mooi noemen) volgens mij ook niet.... Maar op 1 of andere manier zijn ze in staat om de meest geweldige boten in elkaar te zetten. De grootste die we zien liggen (in aanbouw) is minstens 20 meter lang. Na deze korte wandeling checken we uit bij “Family Bungalows” en stappen weer in de auto. Een dagje extra rust hier in Bira was wel lekker geweest....Een leerpuntje.

Wordt vervolgd
Onze terugreis richting Malino en Makassar, en onze doorreis naar Rantepao in Midden Sulawesi....daar vertel ik over in een volgend blog!